از این تصویر برای تشخیص پوسیدگی های بین دندانی و همچنین بیماری های لثه که با گسترش به استخوان نگه دارنده دندان ها موجب ضعیف شدن و تحلیل این قسمت از استخوان فک می شوند، استفاده می شود.
بهتر است که از دندان های آسیای کوچک و بزرگ هر سمت از فک تصاویر جداگانه ای تهیه شود تا دقت به تصویر کشیدن نقاط تماس بین دندانی افزایش یابد. اما گاهی به دلایل متفاوت می توان از هرسمت فکین تنها یک تصویر بایت وینگ تهیه نمود.
مثلا زمانی که بیمار رفلکس تهوع بسیار قوی دارد و امکان جایگذاری فیلم یا رسپتور در نواحی عقب این رفلکس را تشدید می کند یا زمانیکه یکی از دندان های عقبی وجود ندارد یا کشیده شده است و طول قوس فکی در قسمت عقب کوچکتر است. هر چه تعداد تصاویر داخل دهانی از زوایای متفاوت افقی بیشتر باشد احتمال دیده نشدن پوسیدگی ها یا تخمین غیر واقعی از میزان گسترش آن ها کمتر می شود.
در بیمارانی که به هر علتی محدودیت باز کردن دهان وجود دارد یا امکان جایگذاری فیلم و رسپتور در دهان به هر علتی وجود نداشته باشد می توان از روش بایت وینگ خارج دهانی استفاده نمود.
مقاله مرتبط: تصویربرداری خارج دهانی
در این روش با استفاده از دستگاه تصویر برداری پانورامیک و طبق یک برنامه معین چرخش دستگاه، دندان های عقبی به شیوه ای مشابه بایت وینگ و تقریبا بدون همپوشانی نواحی بین دندانی تصویر می شوند. اگرچه دقت و وضوح بایت وینگ خارج دهانی بطور چشمگیری کمتر از بایت وینگ استاندارد است، در موارد خاص، مشابه آنچه گفته شد، می تواند کمک شایانی در بررسی نواحی بین دندانی، برای دندانپزشک و رادیولوژیست باشد.